Vier bergen over voor onderzoek naar MS

MS en ik • Artikel

Ook in 2022 hebben veel mensen zich ingezet in de strijd tegen MS. Een van hen is onze Amerikaanse collega Kersten Sharrock. Om geld op te halen deed ze in de zomer van 2022 samen met haar echtgenoot en een team internationale wielrenners mee aan Cyklenerven, een pittige liefdadigheidsfietstocht in Frankrijk. Het team fietste in totaal 400 kilometer en haalde ruim 100.000 euro op voor onderzoek naar MS.

Kun je iets vertellen over je betrokkenheid bij de strijd tegen MS?

“Ik maak al meer dan 15 jaar deel uit van de MS-beweging, zowel persoonlijk als professioneel. Voor ik bij Sanofi kwam, werkte ik bij de National MS Society in de Verenigde Staten. Daar lanceerde ik belangrijke initiatieven, zoals We Keep Moving, Fast Forward en de International Progressive MS Alliance. De Nederlandse Stichting MS Research ken ik vanuit mijn tijd bij de Alliance. Ze waren er vanaf de eerste bijeenkomst bij! Ik heb veel goede herinneringen aan die het opzetten van die samenwerking.”

Wat is Cyklenerven?

“Cyklenerven is een Deense inzamelingsactie waarbij het de bedoeling is dat je op de fiets in vier dagen vier beroemde beklimmingen van de Tour de France volbrengt. Het schijnt de meest uitdagende liefdadigheidsrit van Denemarken te zijn. Het waren lange dagen, en er moest intensief geklommen worden. Ik kom uit Colorado, ik ben bergen gewend, maar dit was echt pittig. Ik had veel bewondering voor de Deense renners die deze uitdaging volbrachten terwijl ze alleen op zeeniveau, op overwegend vlak terrein konden trainen.

Waarom deed je mee?

“De MS International Federation wilde dat jaar samen met de Deense MS-vereniging kijken of ze een internationaal team konden afvaardigen naar dit evenement. Doel was om te kijken of ze genoeg renners konden rekruteren en of die genoeg geld konden inzamelen om de investering de moeite waard te laten zijn.
Ik geloof hartstochtelijk in wat de MSIF over de hele wereld doet. Niet alleen voor mensen met MS, maar ook voor de organisaties in verschillende landen die mensen met MS rechtstreeks ondersteunen. Ik wilde hen graag helpen om van deze inzamelingsactie een succes te maken.”

Hoe heb je je voorbereid?

“Dat was echt moeilijk. We wonen op ongeveer 2700 meter hoogte. Tot een paar weken voor het evenement hadden we sneeuw en veel regen, wat echt ongebruikelijk is voor Colorado. Door het weer kon ik veel te weinig trainen. Maar ik had in ieder geval het voordeel dat ik gewend ben aan hoogte en behoorlijk gewend ben om bergop te gaan.”

Hoe verliep het evenement?

“Het was ongelooflijk zwaar. De wegtemperatuur bereikte de meeste dagen zo’n 43 graden. Dat is gewoon wreed. En we reden elke dag meer dan 100 kilometer en klommen meer dan 3.000 meter. Dan zit je lang op de fiets.
De Deense teams waren erg goed georganiseerd en kenden elkaar allemaal, dus soms voelde je je ook een beetje een buitenstaander. En we begrepen niet altijd de aanwijzingen omdat ze in het Deens waren. Toch werd onze internationale groep al snel een echt team. Ook de steun van het MSIF-personeel was absoluut geweldig. We hadden twee renners met MS, en velen van ons hadden een sterke persoonlijke relatie met de ziekte, dus we hadden echt een missie. En natuurlijk: hoe moeilijker het was, hoe meer er gelachen werd.”

Wat was voor jou het hoogtepunt van het evenement?

“Ik heb twee geweldige herinneringen. De eerste is aan mijn teamgenoot Connor uit Ierland. Toen we op een van de heetste dagen zonder water kwamen te zitten, stapte die opeens een café binnen. Mijn teamgenoot Luis uit Spanje en ik dachten even dat hij het voor gezien hield. Maar niet veel later bleek dat hij voor iedereen een ijskoude Perrier had gekocht! We hebben samen getoast en dronken van dat heerlijke bruiswater dat beter smaakte dan welk bier dan ook.
Mijn andere favoriete moment was de beklimming van de Alpe d’Huez met mijn man. De andere drie dagen reed hij met de snelle groep, maar op de laatste dag reden we samen en het was geweldig om die mythische klim met de 21 haarspeldbochten op te rijden. Het MSIF-team stond op de Nederlandse hoek (natuurlijk!) – met schetterende muziek, zoet water, heel veel gejuich. Toen we op dat punt kwamen, had ik het gevoel dat ik een echte wielrenner was die iets geweldigs had bereikt.”

Wat vond je het moeilijkst?

“De hitte. Voor veel deelnemers was het soms echt gewoon te veel. Natuurlijk ook voor een aantal renners met MS.”

Waar ben je het meest trots op?

“Dag drie was de langste, zwaarste dag. Ongeveer een derde van de renners stopte, maar Luis – die al snel mijn fietspartner was geworden – en ik gingen door, helemaal alleen op pad. Het kostte ons 10 uur, maar we zijn gefinished.”

Zou je het opnieuw doen?

“In theorie wel. Maar het was moeilijk om twee mensen, fietsen en alle bijbehorende spullen van Amerika naar Europa te krijgen. Dit kostte veel tijd, planning en geld. Ik weet niet zeker of we het dit jaar weer kunnen doen, tenzij we terugverhuizen naar Europa. De trots die je voelt om zoiets moeilijks te bereiken, is een gevoel dat je echt bijblijft.”