Hoe Telma’s echtgenoot haar hielp meer te eisen van haar leven met MS

Een tijdje terug was ik aan het chatten met een vriendin. Ik schreef: “Soms denken mensen dat het een wonder is dat ik ben zoals ik ben. Maar dat is niet zo.” Mijn vriendin weet wat er allemaal gebeurd is en antwoordde: “Mensen zien je lachen, maar ze zien niet je tranen. Mensen lachen het liefst, wanneer ze eigenlijk iets hebben om om te huilen.” Dat klopt … soms moeten we terugkijken op het verleden om te zien wat er in werkelijkheid is gebeurd. Om van daaruit te begrijpen hoe het nu is.

Een paar jaar geleden zei mijn man Filipe regelmatig tegen me: “Jouw hoofdpijn en deze vermoeidheid is niet normaal. Ga nu eens naar een arts.” En elke keer als hij dit zei, schudde ik dit van me af. Totdat de MS besloot ‘zijn aanwezigheid’ aan te kondigen met een dof gevoel en gevoelloosheid in de linkerhelft van mijn lijf. Filipe en ik woonden met onze tweejarige dochter mijlenver van onze familie.

Ik kan wel zeggen dat het een hele zware periode was. Ik vroeg mijn ouders om hulp. We hadden tenslotte een twee jaar oude dochter, die veel aandacht nodig had die ik gewoonweg niet kon geven.

Ik herinner me een dag … ik stond achter de deur te luisteren naar een gesprek tussen mijn ouders en mijn man. Hij zei: “Ik vraag jullie om te zorgen voor je dochter en kleindochter, omdat ik nu alleen zal moeten zorgen voor inkomen voor ons gezin. En hoe graag ik het ook zou willen, ik kan jullie dochter gewoonweg niet helpen.” Die zin doet me zelfs nu nog pijn. Op dat moment dacht ik dat hij ons ging verlaten, maar ik had het fout. Na verloop van tijd realiseerde ik dat deze Man, man met een hoofdletter M, alles deed wat hij kon om ons door een van de moeilijkste periodes van ons leven te loodsen.

Als we net de diagnose MS hebben gekregen, willen we dat mensen dingen op een bepaalde manier doen. En we denken dat we in het middelpunt van het universum staan op dat moment, omdat onze pijn groter is dan die van anderen maar … we zien dat niet goed. Degenen die naast ons staan en van ons houden lijden ook, weet je dat?
Ik ben de tel kwijt hoe vaak Filipe zijn vuisten balde, op tafel sloeg en tegen me zei: “Sta op. Je leeft nog, of niet? Wees dankbaar en vecht terug!” Dan rende hij de deur uit. Inmiddels besef ik dat hij zo snel vertrok, omdat hij huilde en hij het niet kon verdragen dat ik mijn leven zo maar op leek te geven.

Vandaag dank ik hem voor al die keren dat hij weigerde om toe te geven, en mij dwong om te vechten. Er waren vele nachten, en die zijn er nog steeds, dat we onze angsten met elkaar deelden en steeds meer en meer naar elkaar toe groeiden. Hij was degene die zorgde dat ik op zoek ging naar een diëtiste om aandacht te geven aan wat ik at. Hij moedigde me aan naar de sportschool te gaan.

Nu bedank ik hem voor alles! En beetje bij beetje, lach ik weer.