Een persoonlijk inkijkje in leven met een depressie

Niks is Nicole te dol
In de vorige artikelen heb je al verhalen van mij kunnen lezen over het herontdekken van jezelf, welke mindset mij heeft geholpen om te blijven staan wanneer je met persoonlijke stormen zoals Corry, Eunice en Francis te maken krijgt. Ook heb je kunnen lezen hoe ik mijn slaapproblemen heb opgelost. Dit artikel gaat over een recente donkere periode in mijn leven, De Depressie 2. In de periode van eind 2019 tot eind 2020 ging het niet goed met mij. 2021 werd het (halve) jaar van therapie, balans vinden en nu, in het jaar 2022 zijn we er weer tegenaan gegaan.

Voor mij is het leven met MS een leven met hele grote downs én ups. Tijdens de eerste twee jaar van de hevige verergering van de ziekte heb ik met zo’n beetje alle MS-klachten te maken gehad die je kunt bedenken. Ook depressie. En daar wil ik het vandaag met je over hebben.  

Zowel in de periode 2015-2017 als 2019-2021 ben ik depressief geraakt. Terwijl ik wist dat dit één van de meest voorkomende klachten was die erbij kunnen horen en ik me er hevig tegen verzette, is het mij toch (helaas) overkomen. Twee keer! Hoe dan?

Inmiddels ben ik nu in de positie dat ik kan reflecteren en zie ik een patroon ontstaan:

• een stressvolle omgeving; 
• over mijn grenzen gaan en laten gaan; 
• slecht/niet meer kunnen slapen; 
• slechter voor mezelf zorgen (minder letten op voeding, beweging, uiterlijke verzorging); 
• steeds negatievere kijk op de wereld, mindset en frustratie van dingen niet meer kunnen zoals ik gewend ben/was en of wil. 

Mijn eerste en tweede depressie verschillen in aanleiding van elkaar. Tijdens de eerste was de aanleiding van de depressie het ontstaan van de ziekte, leren omgaan met en ervaren van allerlei nieuwe en onverklaarbare klachten van mijn lijf, omgaan met het ziektebeeld. En het overlijden van mijn moeder, mantelzorg bieden voor mijn vader en oma, verlies van werk, verlies van vriendschappen en een sociaal leven, verlies van passies en hobby’s (dansen en fotograferen) en het uiteindelijke verlies van mijzelf als persoon. Kortom een flink gevulde rugzak met allerlei nieuwe veelal negatieve ervaringen en gedwongen levenskeuzes.

Tijdens mijn tweede depressie was de aanleiding stroef lopend vrijwilligerswerk, een doel proberen te halen wat niet haalbaar bleek, een plotseling overlijden van een mede-vrijwilligster, toenemende mantelzorg en het gevoel van vastzitten in mijn leven. Ik wilde nog steeds die carrière/voldoening, een gezin en vooral datgene kunnen doen waar ik energie van krijg en waar ik goed in ben. Dat deed ik in de jaren ervoor tijdens het schrijven van content voor mijn blog, onze stichting, het ontwikkelen van ons eigen magazine, MS Buddy zijn en internationaal MS-vrijwilligerswerk. Ik zag echt een toekomst in mijn nieuw ontwikkelde kwaliteiten.

In die periode 2015-2019 deelde ik veel over mijn leven met MS, maar kreeg ik er ook veel voor terug. Leerde ik veel en groeide weer als persoon. Mijn innerlijke vuur bleef wakkeren én mensen, dit is echt wat je nodig hebt om alles in het leven vol te kunnen houden.

Totdat ik er in 2020 nog een uitdaging bij nam, waarvan ik dacht dat dit het Utopia zou zijn. Niets bleek minder waar. Ik legde al mijn energie in deze uitdaging maar het was trekken aan een dood paard. Mijn eigen ontwikkelde passieprojecten kon ik niet meer uitvoeren en ik voelde me steeds waardelozer omdat ik zo’n persoon was die de schuld van mislukking bij zichzelf neerlegde. Mijn frustraties werden groter en groter.  
 
Daarnaast kwam de cyclus van niet tot niet goed slapen erbij, met andere gevolgen van dien. De innerlijke vlam doofde uit. Dat werkte als katalysator door in de rest van mijn leven. Mantelzorg kon ik steeds slechter uitvoeren, kostte me veel meer energie en moeite (frustratie en onmacht werd nog groter). Leuke dingen doen werden geschrapt, voor sociale bezigheden had ik geen energie meer. Ik werd er geen leukere partner van, zelfs mijn functie als hondenbaasje ging slechter. Alles werd geschrapt om maar te kunnen overleven. Mijn klapperende eierstokken maakten de boel nog ingewikkelder en het onverwachte overlijden van een medevrijwilligster hakte er flink in. O ja, en COVID kwam en ruled the world… 
 
Feit is dat ik in 2020 zelf zo diep in een crisis zat dat ik meerdere malen op het punt stond een einde aan mijn leven te maken. Een paar keer heb ik op de 14e verdieping van onze flat gestaan. En dan niet om te genieten van het uitzicht. 
 
“Ik kwam en kom toch niet verder in mijn leven, de MS-klachten worden sluipenderwijs erger, waarom zou ik er geen eind aan maken? De hulp die ik als MS Buddy had aangeboden en zelf nu zo hard nodig had kreeg ik niet vanuit mijn “MS-community” Niemand is geïnteresseerd in je, of geeft om je als jij niets voor ze kunt betekenen. Je bent alleen. Je kan er nu net zo goed mee stoppen. Je hebt niks en niemand geeft om je.”

Dit is een vast riedeltje uit mijn depressiehoofd, wat vrijwel iedere dag een keer langskwam. Wat mij tegenhield, en waardoor ik nu dit artikel voor je geschreven heb, zijn een paar eigenlijk hele praktische dingen.

1. Ik heb hoogtevrees. Dus springen vanaf een flat is misschien niet de beste optie om een eind te maken aan je leven. Maar ik had op dat moment geen energie om uit te zoeken hoe dan wel. 

2. Het idee dat als ik wel sprong, ik iemand anders zou opzadelen met de taak om mijn gesplashte lijf van de stoep af te moeten schrapen. Daar kun je toch moeilijk iemand mee opzadelen?! Wonend in een omgeving met veel flats heb ik dit namelijk zelf al twee keer gezien. Ligt je lichaam daar, nog wel een soort van in vorm, met een wit tentje eromheen. Dat heb ik niet voor ogen als ik ervoor zou kiezen om dood te gaan. 

3. Mijn vriend en hond. 

4. Mijn vader. 

5. Mijn zusdinnetje*.

*Zusdinnetje is een samenvoeging van de woorden zus en vriendinnetje. Het woord omschrijft de hechte band tussen de twee meiden, zusdinnetjes.

Beetje bij beetje begon ik redenen te verzamelen om wél te kiezen voor het leven. Ook heb ik professionele hulp gezocht in de vorm van revalidatie. Maar ja, die wachtlijsten van tegenwoordig hè…

Hoe ga je ermee om, in zo’n acute situatie? Vind je kracht in jezelf om er toch iets van te maken of geef je op? 
 
Ik heb voor het eerste gekozen. Het kon zo niet langer doorgaan. De dingen waar ik grip op had, heb ik aangepakt. Als eerste heb ik AL mijn vrijwilligerswerk opgedoekt. Met alles ben ik per direct gestopt. Daarna heb ik mijn slaappatroon aangepakt. Vervolgens heb ik erop toegezien dat ik nog secuurder werd op mijn dagelijkse ritme. Wandelen met de hond in de semi-natuur onder de rook van Rotterdam. Bewust investeren in een gezonder voedingspatroon. Terug naar de basis.  
 
En dit heeft voor mij gewerkt! Tegen de tijd dat ik bij de ergotherapeut terechtkon, was mijn slaapprobleem geen probleem meer. Fijn! 
 
Weet dat voor iedereen een depressie anders is en anders kan verlopen. Dit is mijn versie, er is geen goed of fout, er is geen quick fix om een depressie op te lossen. Wil jij delen hoe dit voor jou is geweest? Heb je zelf depressieve gevoelens of ken je iemand met MS en een depressie? Zoek alsjeblieft professionele hulp. Wil je hier met mij over sparren? Stuur mij een berichtje via tiepiesnicole@gmail.com.