Klimmen tegen MS: het kan niet mislukken

Had je tien, twintig jaar geleden tegen mij gezegd dat ik hardlopend de Mont Ventoux op zou gaan, dan had ik je niet geloofd. Daarvoor was ik er toen veel te slecht aan toe. En ook nu zei ik in eerste instantie ‘nee’ toen iemand mij vorig jaar vroeg of ik mee wilde doen aan Klimmen tegen MS. Toch ga ik eind mei de Mont Ventoux op. Want als ik het nu niet doe, wanneer dan wel?

Door Linda Boot

Ik heb het erg druk met het mijn diëtistenpraktijk, het komt eigenlijk helemaal niet uit. Maar juist omdat ik het zo druk heb, heb ik besloten om dit jaar mee te doen aan Klimmen tegen MS. Van sporten heb ik altijd een prioriteit gemaakt, maar ik merkte afgelopen najaar dat me dat steeds minder goed afging. Soms vond ik mijn werk gewoon even belangrijker. Daar baalde ik dan wel een beetje van. Door een groot doel te hebben als de Mont Ventoux, heb ik mezelf gedwongen om sporten en werken weer beter in balans te krijgen.

Dat betekende het afgelopen halfjaar dat ik wat minder tijd had voor mijn werk en mijn gezin. Want ik moest flink gaan trainen. Ik ben dat vijf keer in de week gaan doen: drie keer buiten lopen, één keer loopbandtraining met hellingen en één keer krachttraining. Zelfs in de natte en koude wintermaanden vond ik het leuk (hoewel het dan niet altijd makkelijk was om naar buiten te gaan). Hardlopen werkt voor mij ontspannend, het maakt mijn hoofd leeg.

Daarnaast merk ik het meteen als het me even niet lukt om te lopen. Onlangs had ik corona en kon ik een week niet trainen. Toen ik na een week ging wandelen, leek het net alsof mijn benen niet meer wisten hoe ze moeten lopen. Mijn voeten en benen brandden. Gelukkig ging het de tweede dag al weer iets beter. Het is net alsof ik mijn lijf moet blijven vertellen: dit is wat we doen en dit is hoe het moet. Ik denk dat ik er echt goed aan doe om veel te hardlopen. Dat is misschien nog wel mijn belangrijkste drive.

En ik wil mijn grenzen verleggen. Ik weet zeker dat ik wandelend de Mont Ventoux op zou kunnen. Dus de uitdaging is om het hardlopend te doen. Of me dat gaat lukken, weet ik nog steeds niet. En dat maakt ook niet uit, voor mij is mijn doel al bereikt. Ik heb al een hele weg afgelegd tijdens de trainingsperiode. Zoals mijn loopgroepmaatjes zeggen die regelmatig een marathon doen: de noeste arbeid heb je al verricht, de marathon zelf is het ererondje. Zo zie ik meedoen aan Klimmen tegen MS ook.

Wat niet betekent dat ik me niet om sommige dingen druk maak. Ik vraag me af of de reis naar Frankrijk niet te vermoeiend is, of één dag bijkomen voor het evenement wel genoeg is, of mijn blaas en darmen zich tijdens het lopen een beetje goed houden, of er genoeg toiletten langs de kant staan. Maar het lopen zelf: het kan niet mislukken, of ik nu wel of niet hardlopend die top bereik. In een leven met MS kun je nog zo’n goede planning maken, je nog zo goed voorbereiden, het kan altijd anders lopen. Maar wat er ook gebeurt, ik heb mijn stinkende best gedaan. En dat is wat telt.